لقاح
انتقال جنین
کشت جنین (Embryo culture)
نیازهای فیزیولوژیک جنین در حال رشد، در شرایط کشت in-vitro متفاوت است. لذا ساختار محیط های کشت بر اساس مرحله تکاملی جنین، متغیر است. تخمک بالغ (MII) و زیگوت مرحله 2PN، میزان مصرف اکسیژن کمی نیاز دارند و اسیدهای کربوکسیلیک از قبیل پیروات، منبع اصلی انرژی در آن ها محسوب می شود. جنین قبل از مرحله تراکم (compaction) در محیط کشت، پیروات و اسیدهای آمینه غیر ضروری را لازم دارد، ولی بعد از مرحله تراکم، به مصرف گلوکز و اسیدهای آمینه ضروری تمایل بیشتری دارد.
کشت جنین تا مراحل بلاستوسیستی مزایای متعددی دارد، از جمله امکان تشخیص بهتر قابلیت حیات جنین بعد از فعال شدن ژنوم خودش، افزایش میزان همزمانی مرحله تکاملی جنین با بافت آندومتر و هم چنین افزایش فرصت برای انجام تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی (PGD). انتقال جنین در مرحله بلاستوسیستی سبب افزایش میزان لانه گزینی شده و به دلیل اینکه تعداد کمتری جنین به رحم منتقل می شود، خطر حاملگی چند قلویی را کاهش می دهد. این واقعیت که بلاستوسیست در مقایسه با جنین های مرحله کلیواژ با موفقیت بسیار بیشتری لانه گزینی می کنند، به عنوان پرقدرت ترین مدرک در مورد مؤثر بودن محیط کشت تا مرحله پیشرفته تکاملی، در شرایط in-vitro در نظر گرفته می شود.
افزایش میزان لانه گزینی بلاستوسیست نشان دهنده آن است که جنین های با بیشترین قابلیت حیات، انتخاب شده اند. جنین های دارای کیفیت ضعیف تر که امکان دارد در صورت انتقال در روز سوم موفق به لانه گزینی شوند، ممکن است در شرایط کشت آزمایشگاهی، قادر به رسیدن به مرحله بلاستوسیستی نباشند و لذا روش کشت تا مراحل بلاستوسیستی با کاهش تعداد جنین های قابل انتقال همراه است. اگرچه میزان بالاتر لانه گزینی بلاستوسیست امکان انتقال تعداد کمتر جنین را فراهم می کند، میزان حاملگی چند قلویی بعد از انتقال دو بلاستوسیست معادل یا حتی بیشتر از زمانی است که تعداد بیشتری جنین در مرحله کلیواژی منتقل می شود.
بیمارانی که تحت انتقال جنین در مرحله بلاستوسیست قرار می گیرند، در مقایسه با بیمارانی که تحت انتقال جنین در مرحله کلیواژی قرار می گیرند، تعداد جنین های مازاد کمتری جهت نگهداری در حالت انجماد خواهند داشت. عیب اصلی کشت تا مراحل پیشرفته و انتقال بلاستوسیست، افزایش خطر لغو برنامه انتقال جنین است. نتایج برخی مطالعات در مورد پیامدهای کشت تا مراحل پیشرفته و انتقال بلاستوسیست، نشان داده است که میزان دوقلویی دی زیگوت بعد از انتقال دو بلاستوسیست به ۵۰ درصد می رسد. در بیماران دارای پیش اگهی خوب، انتقال انتخابی یک بلاستوسیست، بدون کاهش میزان کلی حاملگی، میزان بروز دوقلویی را کاهش می دهد.
نگرانی هایی در مورد این که مدت طولانی تر کشت جنین ممکن است زمینه افزایش خطر جهش های اپی ژنتیک (ایمپرینتینگ) را فراهم کند، وجود دارد. شواهد حاصل از مطالعات حیوانی که نشان می دهند برنامه ریزی تکاملی جنین قبل از لانه گزینی می تواند تحت تأثیر دست کاری های آزمایشگاهی قرار گیرد، مؤید این نکته است که تلاش ها برای تعریف و استاندارد سازی محیط های کشت موجه بوده و مطالعه دقیق و طولانی مدت در مورد کودکان حاصل از انتقال بلاستوسیست، ضرورت دارد.
منبع: کتاب رویکردهای بالینی ناباروری در بیولوژی تولید مثل
همچنین بخوانید:
