بر خلاف باور بیشتر زوج ها سقط زودرس یک اتفاق بسیار شایع است. تقریبه همه حاملگی هایی که از نظر گروموزومی غیر طبیعی هستند قبل از هفته ۱۰ حاملگی به طور خود به خود سقط می شوند، و بیش از ۹۰٪ از حاملگی های دارای کاریوتایپ طبیعی ادامه پیدا می کنند. ممکن است سقط به عنوان یک فرایند انتخاب طبیعی برای کنترل کیفیت تلقی شود.

به طور کلی، تقریبا ۱۲-۱۵٪ از حاملگی های بالینی شناخته شده بین ۲۰ – ۴ هفته حاملگی پایان می یابد. با این حال، میزان واقعی سقط زودرس، شامل سقط های بالینی شناخته شده و ناشناخته، بسته به سن، ۴ – ۲ برابر بیشتر است.

بیشترین میزان سقط قابل شناسایی در دوران بارداری قبل از هفته ۸ حاملگی رخ می دهد، و بعد از ۱۲ هفته موارد نسبتا کمی از سقط رخ می دهد.

صرف نظر از سابقه مامایی قبلی، خطر سقط بالینی شناخته شده خود به خود با افزایش سن افزایش می یابد.

• خطر سقط قبل از ۳۰ سالگی ۱۵ – ۷٪ 
• برای خانم های بین ۳۴ – ۳۰ ساله ۲۱ – ۸٪ نسبتا کم
• برای سنین ۳۹ – ۳۵ سال ۲۸ – ۱۷٪
• ۴۰ ساله و بالاتر ۵۲ – ۳۴٪ به شدت افزایش می یابد

در زنانی که سابقه سقط قبلی داشته اند، افزایش سن به خطر مربوط به سقط های قبلی می افزاید. خطر سقط در زنان بالای ۴۰ سال (۵۲٪) بیش از دو برابر زنان زیر ۳۰ سال (۲۵٪) است. اگر همه موارد سقط شناخته شده و پنهان با هم در نظر گرفته شوند، ممکن است میزان سقط در زنان بالای ۴۰ سال به ۷۵٪ یا بیشتر برسد.